Jurek zachorował. Pani doktor kazała mu co godzinę płukać gardło jakimś lekarstwem rozpuszczonym w gorącej wodzie. Jest późne popołudnie. Mama wzięła zwolnienie z pracy, żeby chorego dziecka samego w domu nie zostawiać, lecz teraz wyskoczyła na miasto zdobyć coś na jutrzejszy obiad. Jurek przyrzekł matce, że będzie porządnie i często płukał gardło. Zabrał się do tego tak solidnie, że zabrakło mu lekarstwa do płukania. Lecz to nie zmartwienie. Jurek sam przyrządzi sobie nową porcję. Tylko trzeba do tego szklanki gorącej wody. No, niech się młodsza siostra na coś przyda. Woła więc ją: - Stefciu, przynieś mi szklankę gorącej wody. Mama mówiła, że zostawiła w kuchni cały imbryk wrzątku. Stefcia idzie do kuchni, lecz po chwili wraca z pustymi rękami. - Jest imbryk, ale gorący i pełny. Mama mi nie pozwala go podnosić. - No, to zaczerpnij szklanką. - Próbowałam, ale nie mogę, parzy. - To nie możesz kubkiem zaczerpnąć? - Też próbowałam. Nie wchodzi. - No, czekaj, coś muszę wymyślić. Łyżeczką próbowałaś? - Tak, ale mogłam ją tylko znaurzyć, Jak chciałam zaczerpnąć, to mnie para w rękę parzyła. A ani dużej łyżki, ani warząchwi nie mogę jakoś znaleźć. - Co by tu zrobić? Ba, gdybyś to potrafiła zatkać imbryk szczelnie i nadmuchać do niego, toby woda dziobkiem poleciała. Ale czekaj. Czy to jest ten duży, szeroki i niski imbryk? - Tak. - No, to już wiem. Weźmiesz szklankę i podstawisz ją pod dziobek imbryką, potem weźmiesz widelec, chwycisz go odwrotnie, za wiedełki, zanurzysz i... Dalszych słów Jurka nie dosłyszałem, ale musiały być rozsądne, bo Stefcia w podskokach pobiegła do kuchenki i zaraz przyniosła pełną szklankę gorącej wody na tacy, wołając: - Wiesz, Jurku, nie przyszłoby mi to nigdy do głowy. Pytanie: A Wam?